Hoe het zo ver gekomen is...

Leren en ontwikkelen heeft altijd in mij gezeten. Wellicht verbonden aan mijn oma van vaders kant, die zo graag wilde leren als jong meisje, maar dat niet mocht en aan het werk moest. Haar ouders gingen zelfs niet overstag toen de hoofdmeester thuis langskwam en vertelde dat er zoveel meer in Annie zat. Mijn oma moest aan het werk. Uiteindelijk heeft ze op (veel) latere leeftijd nog de Moedermavo gedaan en is ze met mooie cijfers geslaagd. Haar rapport en prachtige verslagen hebben we samen vaak bekeken!

Zelf volg ik na de HAVO, SPW, HBO Pedagogiek en de PABO, elk jaar nog wel iets van een training of opleiding. Ergens rond 2011 begon deze nieuwe weg die leidde naar mijn eigen praktijk, toen nog vanuit het onderwijs, getriggerd door een zin van collega EM die vond ‘dat ik maar eens een cursusje moest volgen’. En ze had gelijk! Ik was veel op de cijfers en resultaten gefocust, in plaats van op de kinderen, iets dat helemaal niet bij mij past en waar ik niet blij van werd.

De opleiding tot kindercoach van Tea Adema kwam in die tijd toevallig (of niet) op mijn pad, maar daar moest ik nog heel lang op wachten. Bij de training Ik leer leren (ook van Tea) kon ik sneller terecht, dus deed ik beide. Marijke Teeuwissen gaf mij een nieuwe kijk op leren, de mindset, de verschillende leerstijlen en vooral haar eigen nuchtere kijk op nieuwe dingen en haar humor hebben mij veel gebracht.

Van tevoren wist ik niet eens dat Ik leer leren een kant-en-klare programma voor kinderen was. Al doende ontdekte ik dat en trommelde, geïnspireerd door Marijkes mindset, een paar welwillende nichten op en ging direct aan de slag met mijn eerste training. Dat sloeg aan. Bij mij, de kinderen en bij ouders uit mijn omgeving. Samen met Annelies Bobeldijk gaven we meer dan 100 kinderen training.

Ondertussen kreeg ik steeds meer vragen van ouders of ik niet iets kon met de onzekerheid van het ene kind of de driftbuien van een ander kind. De opleiding tot kindercoach, waarvoor ik vele heerlijke weekenden in Friesland bij Tea doorbracht, hielp mij hier enorm bij. Als HBO-pedagoog was de meeste theorie mij wel bekend, maar die positieve insteek, het zoeken naar mogelijkheden en kansen was in mijn studietijd nog niet zo aanwezig. Dat was nog meer probleemgericht. Met alle kinderen (en hun ouders) ging ik dan iedere keer opgewekt aan de slag.

Al vrij snel ontdekte ik echter dat vooral de intakegesprekken met ouders mij veel energie gaven en dat er hier veel te brengen was. Toen Susan van Asten een berichtje plaatste dat ze workshops voor ouders over emoties had ontwikkeld, was ik direct enthousiast en vertrok. Naar Limburg dit keer.
Ook dit bracht ik weer, nog net niet de volgende dag, in de praktijk. Met 15 ouders startte ik mijn eerste workshop. Wat direct leidde tot vervolgworkshops en het in samenspraak met Susan ontwikkelen van een workshop speciaal voor ouders van peuters. Van hieruit ontwikkelden we enige tijd later, met meerdere mensen uit het team van SOS kinderen en emoties, diverse trainingen voor professionals, wat mij veel voldoening gaf!

Tijdens workshops en ouderavonden kwamen vaak vragen van ouders, die zeker wel iets herkenden in wat ik beschreef over emoties, en… dat het bij hun kinderen nét iets anders werkte. Dit bleken vaak hooggevoelige kinderen met een sterke wil te zijn. Janneke van Olphen was al langer ervaringsdeskundig en gespecialiseerd in deze doelgroep. Samen met Arienne Klijn die het model van de innerlijke familie ontwikkelde, verspreidde zij een andere manier van kijken, met vele mogelijkheden om te reageren. Mede op mijn aandringen ontwikkelden zij uiteindelijk een training voor professionals, waardoor dit gedachtegoed door het hele land en zelfs buiten de landsgrenzen verspreid werd. Ik was uiteraard de eerste die deelnam aan deze opleiding!
In die tijd was ik net gestopt met mijn werk als intern begeleidster. Stapte ik uit patronen, waar ik jarenlang ingezeten had en kwam ik mijzelf tegen. Mooi om dan met hulp van het model van de innerlijke familie mijn eigen drijfveren en behoeften te ontdekken. Zo kon ik al het geleerde direct op mijzelf en mijn gezin toepassen!

Ondertussen was ik via het netwerk van intern begeleiders in de wijk van mijn school, in contact gekomen met Irma Bergmans. Naast intern begeleidster had zij ook haar eigen praktijk en gaf trainingen Verbindende Communicatie. Toen het project ‘IJzer smeed je als het koud is’ in 2017 bedacht werd door 19 basisschooldirecteuren uit onze wijk, spraken wij elkaar toevallig in verband met een vraag over haar eigen kind. Vervolgens kwam het gesprek op het project. Zij wilde wel trainingen aanbieden, maar wilde verder geen gedoe. Al pratende zagen we ‘dat gedoe’ met zijn tweeën toch wel zitten, solliciteerden we samen met een plan en werden aangenomen voor 2 ½ jaar.
Inmiddels zijn we 7 jaar verder en loopt het project nog steeds door met 15 basisscholen en zijn wij onverminderd enthousiast!

Irma en ik waren beiden al bekend met systemisch werk, maar pasten dit nog niet heel veel toe in ons werk. Hier kwam net voor de Coronacrisis verandering in, toen we kennismaakten met de bevlogen Désirée Farro-Joosen van GroepsGeluk. Een super mooi middel om in te zetten met klassen en teams, wat we vervolgens ook veelvuldig hebben gedaan en wat naadloos aansluit bij Verbindende Communicatie, waar wij Désirée weer mee besmet hebben. Kruisbestuiving noemen ze dat volgens mij😊

Door onze samenwerking met de scholen binnen het project en de vele scholen daarbuiten, hebben Irma en ik onze trajecten en trainingen steeds verder doorontwikkeld. Door de vele uren die ik op scholen doorbracht, was er minder tijd voor coaching van ouders. In die periode zag ik soms weken geen ouders, wat ik erg jammer vond en echt miste.

In mijn coaching werkte ik al regelmatig systemisch met houten en Playmobil-poppetjes. De verdiepende slag maakte ik twee jaar geleden toen ik bij Ingrid Dykstra verschillende opleidingen volgde. De manier zoals zij zó liefdevol met hele gezinnen werkt, patronen blootlegt waar kinderen en ouders soms jarenlang last van hebben, maakt mij jaloers en inspireerde mij om hier weer meer mee te gaan doen. Ondertussen ontvang ik in mijn praktijk steeds meer ouderparen die zorgen hebben over gedrag van hun kind of belemmerende patronen in het gezin. Met één sessie, één opstelling met vloerankers, verandert er vaak al zoveel, zonder dat ouders thuis echt iets anders doen. Het blijft mij ook iedere keer opnieuw verwonderen en is voor mij echt dé aanvulling op mijn werk!

De meest recente ontwikkelingen in mijn praktijk zijn de organisatieopstellingen voor scholen en bedrijven, waar Irma en ik in januari mee van start zijn gegaan én ons jaartraject ‘Anders kijken naar gedrag’ met open inschrijvingen dat in februari start. Verder staat dit jaar op de planning het aanbieden van opstellingendagen mét representanten, omdat ik het iedereen gun om te ervaren hoeveel mensen op elkaar lijken in de thema’s waar ze in hun leven tegenaan lopen. We zijn echt niet zo verschillend als we soms denken!

En de volgende opleiding… die zit al wel in mijn hoofd, maar ik geniet eerst van al het moois wat ik na meer dan 10 jaar zaaien nu aan het oogsten ben en waar ik zo enorm dankbaar voor ben!

Dank, dank, dank aan iedereen, alle ouders, kinderen, professionals, collega's binnen de verschillende community's en trainers die mij geïnspireerd hebben en bijgedragen hebben aan mijn ontwikkeling. Om mijn eigen gezin niet te vergeten, die dit alles mede hebben mogelijk gemaakt (en soms doorstaan😉) en net als mijn ouders altijd achter mij hebben gestaan!