Rauw op mijn dak

Geplaatst op 17 september 2020

Ik weet dat de officiële uitdrukking over het andere woordje ‘rauw’ gaat. Maar in dit geval gaat het voor mij echt over rouw, dat rauw op mijn dak valt. Rauw op het dak van mijn fysieke familie, maar zeker ook van mijn innerlijke familie.

In het moment leven
Al een aantal jaar ben ik aan het oefenen om mij wat minder druk te maken, mijn gevoelens minder te laten bepalen door mijn gedachten en zo wat meer ontspannen door het leven te gaan. Dit zijn kwaliteiten van de innerlijke vrouw, die zich steeds meer ontwikkelen, naarmate ik ouder word. ‘Het accepteren van dat wat is’. Er zijn tijden dat dit heel erg goed lukt en momenten dat het even niet gaat.
Het bericht, bijna een jaar geleden dat mijn moeder ernstig ziek was, dat ze niet meer beter zou worden en dat de tijd die ze nog te leven had beperkt was, vormde voor mij dan ook de ultieme test. Ik kon nu heel verdrietig zijn en mij zorgen maken over de toekomst. Of ik kon bewust genieten van de momenten die we nog wel met elkaar hadden. Ik koos voor het laatste en dat ging mij wonderbaarlijk goed af. Gesteund door mijn moeder, die altijd über-positief was en zich gelukkig ook niet ziek voelde.

Als er geen hoop meer is
Drie weken geleden echter kwam, ergens toch nog onverwachts, het bericht dat er geen behandeling meer mogelijk was. Vanaf dat moment, ging alles in een stroomversnelling. Mijn innerlijk meisje was natuurlijk volledig van de kaart van dit slechte nieuws. Maar tijd voor verdriet was er niet. Mijn innerlijke man sprong op en zorgde voor het meisje. Het brein schoot in de overlevingsstand. Er moest van alles geregeld worden, zodat mijn moeder nog een zo prettig mogelijke tijd zou hebben. Mijn innerlijke man is, als het er echt op aankomt, zeer goed in staat, zaken te regelen. Hij rust niet voordat het geregeld is. En er moest ineens veel geregeld worden qua zorg…

Hulp vragen
In deze periode heeft mijn innerlijke vrouw besloten om hulp in te schakelen. Waar zij zich eerder nog wel eens bezwaard voelde om mensen te belasten, trok ze nu regelmatig aan de bel. Ik belde vriendinnen op onhandige tijden, omdat ik behoefte had aan een luisterend oor of een rondje wandelen. Schakelde schaamteloos alle hulplijnen in om een Corona-test te regelen. Accepteerde maaltijden van vrienden. En weet je wat? Mensen waren mij dankbaar omdat zij iets konden doen voor ons. En ík was vooral hen dankbaar dat zij er voor mij waren. Deze ervaring geef ik je heel graag mee, mocht je zelf nog eens twijfelen om hulp in te schakelen, wanneer je dat nodig hebt!!

In een flits
Waar we al bijna een jaar wisten, dat het moment een keer zou komen dat we afscheid moesten nemen van mijn moeder, was dat moment er ineens voor we het wisten. Vijf dagen nadat we het slechte nieuws hoorden, is mijn moeder overleden. Wat was het ineens hard gegaan…

En door…
Waar we net alles geregeld hadden voor de juiste zorg, mocht mijn innerlijke man zich nu weer op de volgende uitdaging storten. Het regelen van een mooi afscheid, vraagt ook veel tijd en afstemming. Waarbij we gelukkig begeleid werden door een lieve en zeer kundige uitvaartonderneemster. Met als resultaat een warm en passend afscheid. In eerste instantie voelde deze week als een grote uitdaging, maar met de juiste begeleiding was het juist een hele mooie laatste route om met elkaar te kunnen lopen.

Op zoek naar tekens
Waarschijnlijk wel herkenbaar dat, wanneer iemand overleden is, je meer openstaat voor tekens. Zo stond er één prachtige fonkelende ster te stralen aan de hemel toen we naar huis reden, de nacht dat mijn moeder overleed. Overdag zie ik steeds een zelfde prachtige vlinder. In de tuin bij mijn ouders, fladderend tegen het raam, onderweg in de auto en zelfs bij het crematorium vloog er eentje boven de kist, tijdens het laatste nummer. Gisteren heb ik voor het eerst weer een hele dag gewerkt en zat er zelfs zo’n vlinder binnen in de kerk, waar we een grote bijeenkomst voor het onderwijs organiseerden.
Een uur voor de afscheidsdienst gehouden zou worden, speelde de organist van de kerk naast ons huis ‘Mag ik dan bij jou?’, het enige nummer waar mijn moeder om gevraagd had bij haar afscheid. Gisteravond liet mijn man een geluidsopname van die middag horen. De organist van diezelfde kerk had ’s middags ook nog eens het nummer gespeeld, dat we als laatste samen luisterden tijdens de dienst. Zelfs mijn man wist niet wat hij hoorde!!
Onzin, al die tekens? Wellicht. Maar het geeft mij in ieder geval een goed gevoel!

Dankbaar
Zoveel verdriet als er naar boven kwam die eerste dagen, zoveel dankbaarheid was er ook. Dankbaar voor de fijne momenten die we het afgelopen jaar nog met mijn moeder hebben gehad, dankbaar dat ze niet lang heeft hoeven lijden, dankbaar voor alles wat ze voor mij, ons gezin en alle mensen in haar leven heeft betekend, dankbaar voor al die lieve mensen die met ons meeleven, de vele, vele kaartjes en lieve berichtjes, de vele bloemen, de maaltijden die voor ons gekookt werden en al die mensen bij wie ik mijn verhaal steeds kwijt kan. Niemand kan het verdriet overnemen. En… het helpt enorm om te weten dat er zoveel lieve mensen om je heen staan, die er voor je zijn!

’t Komt goed
Het leven gaat zoals altijd gewoon weer door. Waar ik mijn werk voor twee weken had stil gelegd, pak ik nu alles langzaamaan weer op. Het besef is er nog niet echt. Daarvoor is het te snel gegaan. Rouwen is een werkwoord. Waar mijn innerlijke man denkt; ‘Nou hup, dat doen we even’, weet mijn innerlijke vrouw dat het tijd nodig heeft. Dat alles is, zoals het is. Dat alles goed is. De verdrietige en de gelukkige momenten. De tranen en het schateren. We zien wel wat de toekomst brengt. Om met de woorden af te sluiten, die zo kenmerkend voor mijn moeder zijn; ’t Komt goed!